اثر چهار هفته بی‌تمرینی، پس از یک دوره تمرین هوازی، برسطح اپلین پلاسما و آستانه درد موش‌های صحرایی دیابتی نوع I

هدف: هدف از انجام این پژوهش، بررسی اثر چهار هفته بی¬تمرینی پس از ده هفته تمرین هوازی بر سطح اپلین پلاسما و آستانه درد موش¬های صحرایی دیابتی نوع یک بود.                                                                                  روش¬شناسی: 24 سر رت نر نژاد ویستار با محدودۀ وزنی 20±300 گرم ، در دو گروه تقسیم و به یکی از گروه¬ها، بوسیلۀ تزریق زیرپوستی استرپتوزوسین (50 میلی¬گرم درکیلوگرم)، دیابت نوع I، القاء شد. سپس هر کدام از دو گروه سالم و دیابتی، در دو زیر گروه ورزش (تجربی) و بی¬تحرک (کنترل)، تقسیم شدند. گروه¬های تجربی، در یک دوره تمرین هوازی 10 هفته¬ایی، پنج روز درهفته، روزی یک ساعت، دویدن، بر روی تردمیل و متعاقب آن،  در یک دورۀ چهار هفته¬ایی بی¬تمرینی شرکت داده شدند. از دستگاه تیل فلیک برای ارزیابی آستانه درد و برای محاسبۀ میزان اپلین، از کیت مخصوص ارزیابی اپلین پلاسما، استفاده شد. تجزیه تحلیل داده¬ها، بوسیلۀ روش تحلیل واریانس با اندازه¬گیری مکرر و t ستیودنت برای گروه¬های مستقل، انجام شد(P<0.05).                                                                                                                      یافته¬ها: اعمال یک دوره تمرین ورزشی هوازی، در موش¬های سالم و دیابتی، باعث کاهش معنی¬دار سطح اپلین پلاسما و افزایش معنی¬دار آستانه درد شد (p<0.05). این تغییرات، پس از دورۀ بی¬تمرینی، به سطح قبل از تمرین بازگشت.                                                                                   بحث و نتیجه¬گیری: در مجموع، یافته¬های این پژوهش، نشان داد، بی¬تمرینی برسطح اپلین پلاسما وآستانه درد، تأثیرگذار است.                                                                                   I